Μια βάρκα φορτωμένη με ρύζι

Το βιβλίο αυτό έπεσε στα χέρια μου από καθαρή τύχη. Μέχρι όμως να το πιάσω στα χέρια μου, πέρασαν πάνω από έξι μήνες. Τελικά ένα απόγευμα είπα να δώσω στην κυρία Bartlett μια ευκαιρία κι άρχισα να το διαβάζω. Εξεπλάγην ευχάριστα όταν συνειδητοποίησα ότι είχα διαβάσει μόλις δύο κεφάλαια του βιβλίου και η ιστορία του με τραβούσε να συνεχίσω. Πρόκειται για ένα αστυνομικό νουάρ μυθιστόρημα μιας κατηγορίας που σχεδόν έχει κορεσθεί με το πέρασμα των χρόνων. Συνήθως οι συγγραφείς αυτού του είδους, ή αντιγράφουν ο ένας τον άλλο ή απλά τον εαυτό τους. Αυτό δεν συμβαίνει στο συγκεκριμένο βιβλίο. Η ιστορία έχει μία αβίαστη ροή, ένα ρυθμικό ξεδίπλωμα των στοιχείων που απαρτίζουν το μυστήριο, μία πορεία προς την λύση που δεν σε κρεμάει σε κανένα σημείο της ιστορίας. Εκτός από την πρωταγωνίστρια Petra, όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι το ίδιο καλοδουλεμένοι και ο καθένας πράττει τα μέγιστα σε σχέση με το ρόλο του. Το δυνατό σημείο της κυρίας Bartlett όμως δεν είναι το να καθοδηγεί σωστά την ιστορία και να ξεδιπλώνει την εξελισσόμενη λύση του μυστηρίου. Το δυνατό σημείο εδώ είναι οι ατάκες και οι φιλοσοφίες ζωής που αναπτύσσονται μέσα από τους διαλόγους των χαρακτήρων. Είναι τόσο δυνατές και αληθινές που δυστυχώς μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως στην πορεία της ζωής μας ξεχάσαμε ή χάσαμε πράγματα που θα έπρεπε να ζούμε. Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι κάθε αστυνομικό νουάρ μυθιστόρημα. Έχει ένα τέλος, μια συνάφεια, μια γλύκα και συνάμα μια πίκρα που αφήνουν τον αναγνώστη χορτάτο και ολοκληρωμένο. Σε καμία περίπτωση δεν είναι χαμένος χρόνος, αντιθέτως μία πολύ καλή επένδυση χρόνου σε σχέση με το κόστος της αγοράς του. Το συστήνω ανεπιφύλακτα και πιστεύω πως μόλις το τελειώσετε θα ψάξετε κι άλλο την κυρία Bartlett.