“Η αναβολή φέρνει την καθυστέρα, η καθυστέρα την άργητα, η άργητα το δε βαριέσαι και το δε βαριέσαι που σε είδον που με ξέρεις. Και το πουλάκι πάει αλλού να κελαηδήσει… νομίζω;”
Ο Βαγγέλας ομίλησε… – Ο Φαφλατάς 1971
Ο ελληνικός κινηματογράφος από την αρχή του μέχρι και σήμερα χωρίζεται σε τρεις βασικές κατηγορίες.
- 1896 – 1969: Παλιός ελληνικός κινηματογράφος
- 1970 – 1989: Νέος ελληνικός κινηματογράφος
- 1990 – σήμερα: Σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος
Νέος ελληνικός κινηματογράφος
Από το 1970 το ασπρόμαυρο αρχίζει να “ξεθωριάζει” προς το έγχρωμο. Αυτή η φάση του ελληνικού κινηματογράφου χαρακτηρίζεται από πολλές καινοτομίες. Σε σύντομο χρονικό διάστημα τα πάντα αλλάζουν: εισάγονται νέες γωνίες λήψης, αλλάζει η χρήση της μουσικής. Τα γυρίσματα γίνονται πλέον και εκτός στούντιο. Οι σκηνοθέτες αρχίζουν να χρησιμοποιούν τους ηθοποιούς πιο “κεντρικά” σε σχέση με την σεναριακή υπόθεση της ταινίας. Άρα λοιπόν το σενάριο μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν να το εξυψώσουν με την υποκριτική ικανότητά τους, κερδίζοντας συνάμα και μια θέση στο πάνθεον των αγαπημένων ηθοποιών του κοινού.
Παρόλες τις καινοτομίες όμως και την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας της εποχής, ο κινηματογράφος αρχίζει και παίρνει την κατιούσα. Οι λόγοι που συντέλεσαν σ’ αυτό, είναι καταρχάς η αλλαγή θεματολογίας των σεναρίων και κατά δεύτερο λόγο η μεταστροφή των σκηνοθετών σε ταινίες πολιτικού περιεχομένου. Στην πρώτη περίπτωση δίνεται έμφαση σε μια πιο καλλιτεχνική κι εκλεπτυσμένη εκδοχή ταινιών, η οποία δεν συγκινεί ιδιαίτερα τον κοινό. Στην δεύτερη περίπτωση, το πολιτικό σενάριο αποτελεί “μήλον της έριδος” για τις κοινωνικές ομάδες ανθρώπων που έρχονται σε αντιπαράθεση και επειδή άκρη δεν βγαίνει, ο κόσμος αρχίζει να εγκαταλείπει σιγά σιγά τις κινηματογραφικές αίθουσες, αδιαφορώντας για τις προβολές.
Παράλληλα με όλα αυτά, άλλοι δύο παράγοντες έρχονται να προστεθούν στη λίστα που συντελεί ακόμη περισσότερο στην κάθοδο του σινεμά. Η λογοκρισία εισέρχεται για πρώτη φορά στην έβδομη τέχνη, κάνοντας την δουλειά των σκηνοθετών/σεναριογράφων ακόμη δυσκολότερη. Επίσης η τηλεόραση γίνεται οικονομικά προσβάσιμη και μπαίνει στα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά. Αυτό συντελεί στο οριστικό τέλος του πολιτικού περιεχομένου και στην εισαγωγή νέων δεδομένων κινηματογράφησης τόσο θεματολογικά όσο και τεχνολογικά. Στο τέλος της δεκαετίας του ’80 μπαίνουμε πλέον στη νέα εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, η οποία μέλλει να διχαστεί ανάμεσα στο σινεμά και την οικιακή προβολή, καθώς το νέο τρεντ κάθε ελληνικού σπιτιού ονομάζεται βιντεοκασέτα.
6 χρόνια στο δημοτικό…
…και 6 χρόνια στο γυμνάσιο… 12
…και 6 χρόνια στο πολυτεχνείο… 18
…και 6 χρόνια στο εξωτερικό… 24
…και 6 χρόνια μέχρι να πάω σχολείο… 30
…μέχρι τα 36 που είμαι είναι άλλα 6 χρόνια…
Πού πήγαν;!; Τί γίναν 6 χρόνια;;;
Κώστα Τσάκωνας – Μάθε παιδί μου γράμματα 1981
